ROZDZIAŁ III

Nareszcie jest- obiecany i długo oczekiwany *tam tara tam* rozdział III!!! Chyba najdłuższy, jaki do tej pory napisałam xD.

Miłego czytania i w ogóle.

Enjoy ;)

ROZDZIAŁ III

*Oczami Natalie*

  Ogień. Krzyk. Ciemność. Stłumiony ból. Czyjś wrzask. A potem szepty i szmery.

  Zamrugałam gwałtownie i otworzyłam oczy. Natychmiast tego pożałowałam, gdyż nawet słabe światło nocnej lampki raniło mój wzrok. Przymrużyłam oczy, starając się do tego przyzwyczaić. W słabej poświacie dostrzegłam mglisty zarys łóżek.

  Nagle dotarło do mnie, gdzie jestem. Byłam w szpitalu. Bogowie, co ja znowu narobiłam? Jak się tu znalazłam?

  A potem wspomnienia zalały cały mój umysł. To nie było przyjemne uczucie; rozbolała mnie cała głowa. Przed oczami pojawiły mi się obrazy: moi bracia i siostry walczący z dziećmi Aresa, ogień wdzierający się do domku siódmego, płonące obrazy, zdjęcia i instrumenty. Walący się na moją głowę dach, a po chwili nieznajoma twarz, która pojawiła się tuż przede mną. Następne co pamiętam, to dziwne uczucie bezwładności i wszechogarniający chłód zmieszany z ciemnością. Potem było twarde lądowanie i... film mi się urwał.

  Podniosłam się i usiadłam na łóżku. Rozejrzałam się mglistym wzrokiem dookoła. Na etażerce stojącej koło mojego posłania leżał talerz z kanapkami oraz szklanka wody z cytryną. Na ten widok poczułam burczenie w brzuchu. Sięgnęłam po jedzenie.

  I nagle znieruchomiałam. Miałam jakieś dziwne wrażenie, że ktoś mnie obserwuje. Ponownie, lecz tym razem dokładnie, rozejrzałam się po pomieszczeniu. Coś mnie niepokoiło; wyczuwałam na sobie czyjś wzrok.

  I nagle go zobaczyłam., Stał, oparty o ścianę w rogu pokoju. Był cały ubrany na czarno. Na ciemnej koszulce widniał wizerunek czaszki. Jego czarne jak węgiel kędzierzawe włosy i oczy w tym samym kolorze mocno kontrastowały z oliwkową cerą.

  Czułam się nieco wytrącona z równowagi z dwóch powodów: po pierwsze, byłam całkowicie pewna, że tego chłopaka jeszcze przed chwilą nie było w tamtym miejscu. Zupełnie, jakby wyłonił się z ciemności. Drugim powodem mojego zmieszania były jego smutne i udręczone oczy, które mimo całej swej goryczy i zmęczenia patrzyły na mnie stalowo i przeszywająco. Ciężko było odczytać cokolwiek z jego twarzy, ale widać było, że chłopak z całą pewnością wiele przeżył. Gdy nasze spojrzenia się spotkały, kąciki jego ust drgnęły lekko, ale niestety ten delikatny uśmiech nie sięgał oczu. Były one dalej spowite mrokiem.

  Przez chwilę patrzyliśmy na siebie w nieruchomych pozach, aż w końcu poczułam, że ręka, którą wcześniej wyciągnęłam w kierunku talerza, zaczyna mnie boleć. Zreflektowałam się i cofnęłam ją szybko.

 - Yyy... hej? - odezwałam się niepewnie.

 - Cześć. - Miał przyjemny, ciepły głos, zupełnie niepasujący do jego chłodnego spojrzenia. A może tak mi się tylko zdawało? - Jak się czujesz? - spytał i podszedł bliżej.

 - W porządku - odparłam zaskoczona.

 - Na pewno? - spytał z powątpiewaniem. - A nie boli cię ta rana na nodze?

  Zmarszczyłam brwi i odchyliłam kołdrę. Rzeczywiście, moja prawa łydka była obwinięta bandażem. Dotknęłam jej lekko - poczułam stłumione szczypanie i tępe pulsowanie.

 - Oparzenie - domyśliłam się. - Którego stopnia?

 - Will mówił, że drugiego. Ale spokojnie, nie posiedzisz tu za długo. Poza tym oparzeniem i kilkoma drobnymi ranami nie masz żadnych innych obrażeń.

 - Cudownie - stwierdziłam i pokręciłam głową. Następnie spojrzałam na niego. - Hm. My się chyba jeszcze nie znamy.

  Chłopak kiwnął głową. Podszedł bliżej i wskazał na łóżko: - Mogę?

 - Jasne, siadaj. - Zrobiłam mu miejsce i wyciągnęłam rękę: - Jestem Natalie Kennedy, córka Apolla.

  Uścisnął moją dłoń.

 - Nico di Angelo, syn Hadesa.

  Uśmiechnęłam się.

 - Syn Hadesa? To musi być super sprawa - powiedziałam.

  Uśmiechnął się lekko.

 - Zależy dla kogo. Mnie osobiście to odpowiada, nie narzekam.

 - Słuchaj - zaczęłam po chwili, - byłeś może przy tym pożarze?

  Nico bawił się swoim srebrnym sygnetem z czaszką.

 - Owszem, byłem - odparł zwięźle.

 - A... nie wiesz może, kto mi pomógł? - zapytałam z nadzieją w głosie.

  Spojrzał na mnie przeszywająco, a ja poczułam, jak po moich plecach przebiegają ciarki.

 - Zabawne - stwierdził po paru sekundach ciszy. - Niczego nie pamiętasz, co?

  Spojrzałam na niego zdziwiona.

 - Nie no, ja... To znaczy, niewiele pamiętam, jedynie jakieś urywki... Poczekaj. Czyli że wiesz, kto mnie... uratował. Tak? - Popatrzyłam na niego uważnie.

 - Tak - rzekł ostrożnie. Dalej bawił się tym swoim pierścionkiem.

 - A możesz mi powiedzieć kto? - spytałam niecierpliwie.

 - Właśnie z nim rozmawiasz. - Nico w końcu na mnie spojrzał. W jego oczach dostrzegłam wyzwanie. Nie byłam tylko pewna, skąd ono się wzięło.

 - Och.- To chyba najgłupsza odpowiedź, jaką mogłam wybrać. - To znaczy: dziękuję - poprawiłam się prędko. - Ja... zaskoczyłeś mnie.

  Prychnął.

 - Zapewne.

  Sięgnęłam po talerzyk z kanapkami i położyłam go między nami.

 - Masz, częstuj się - zachęciłam go i sama wzięłam jedną z brzegu.

  Nico zawahał się. Przyjrzałam się jego bladej twarzy; miał cienie pod oczami i zbyt wklęsłe policzki. Chyba nie jadł za wiele.

 - No, bierz. Tobie to na pewno nie zaszkodzi.

  Na jego wąskich ustach zamajaczył uśmiech.

 - Chyba masz rację - powiedział i niepewnie wziął jedzenie, jakby z obawą, że pod wpływem jego dotyku zmieni się ono w potwora.

 - Nie bój się, to nie gryzie - rzuciłam z sarkazmem.

  Nico przewrócił oczami i ugryzł kanapkę.

 - Mam pytanie - odezwałam się nagle.

 - Mhm?

 - Która godzina?

  Chłopak spojrzał na zegarek wiszący na jego nadgarstku.

 - Piętnaście po dwunastej - oznajmił.

 - W nocy? - upewniłam się. Nico przytaknął. - Dobra, to nasuwa kolejne pytanie: dlaczego przychodzisz do mnie tak późno?

 - Czekałem jakąś godzinę, zanim się obudziłaś. - Machnął ręką.

  Zmrużyłam oczy.

 - Po co?

 - Słuchaj, ty byś się chyba też przejmowała stanem zdrowia osoby, którą uratowałaś od spłonięcia żywcem, co? - To brzmiało całkiem sensownie. - Poza tym, nie miałem co robić, no i byłem ciekaw kim jesteś.

  Już miałam mu odpowiedzieć, kiedy do sali weszła moja siostra, a zarazem najlepsza przyjaciółka, Sabrina Zuhano*. Jej długie czarne włosy falowały lekko na jej ramionach, a na upstrzonej azjatyckimi rysami ślicznej buzi rozkwitł uśmiech.

 - Natty, obudziłaś się! Nareszcie - powiedziała i podeszła do mnie. Przytuliła mnie, po czym - zupełnie ignorując Nica - zaczęła badać mój puls.

 - Witaj, Sabrina. Mi też bardzo miło cię widzieć - rzekł chłopak; jego głos był przepełniony ironią.

 - Wzajemnie - odparła chłodno moja siostra. - Jak się czujesz, Natalie?

 - Wszystko okej, tylko noga trochę mnie boli.

  Sabrina przytaknęła.

 - Trzeba będzie zmienić opatrunek.

  Nico wstał.

 - Nie będę wam w takim razie przeszkadzać - odezwał się.

 - No, byłoby miło - powiedziała moja siostra nieprzyjaźnie.

  Chłopak zignorował ją. Wstał i wziął jeszcze jedną kanapkę. Widząc to, uśmiechnęłam się szeroko; w jego oczach również dostrzegłam iskierki rozbawienia.

 - Dobre te kanapki - mruknął do siebie. - Do zobaczenia, Natty. Wracaj do zdrowia. - Mrugnął do mnie i odszedł, delektując się smakiem chleba z serem, sałatą i rzodkiewką.

  Chwilę po jego wyjściu spojrzałam na Sabrinę podejrzliwie.

 - Co ty do niego masz? Nie lubisz go.

 - Skąd ten pomysł?

 - Och, błagam. - Przewróciłam oczami.- Wyraźnie widać twoją niechęć do niego.

  Spojrzała na mnie.

 - Dobra, okej. Nie lubię go. Dlaczego? Bo jest dziwakiem. Syn Hadesa... - Pokręciła głową z niesmakiem. - Spędza tak wiele czasu z tymi swoimi upiorami, że sam zaczął wyglądać jak one. I zachowywać się - dodała po krótkim namyśle. - To nie tak, że mam coś do dzieci Hadesa. Na przykład ta Hazel jest w porządku. Co prawda, ona pochodzi od Rzymian, no ale jednak. Jest córką Plutona i siostrą Nica. Ale on... wydaje się być taki... inny. - Ponownie potrząsnęła głową i posmarowała moją nogę jakąś specjalną maścią. - Kiedyś próbowałam go polubić, naprawdę. Myślałam, że jeśli dam mu szansę, jeśli go bliżej poznam, to okaże się normalniejszy. Bardziej ludzki. Ale najwyraźniej to nic nie dało. Co najwyżej tylko zniechęciło nas do siebie. - Jej oczy posmutniały i zrobiły się ciemniejsze.

  Westchnęłam.

 - Wiesz - zaczęłam. - Jak tak z nim gadałam, to trochę mu się przyjrzałam i... Wydaje mi się, że znam się na ludziach. A po nim było widać, że sporo przeszedł. Może... może wtedy, gdy próbowałaś z nim porozmawiać, miał jakiś cięższy okres w życiu - podsunęłam.

 - Możliwe... - rzekła bez przekonania.

  Siostra zabandażowała mi nogę i podała trochę nektaru. Jeszcze chwilę porozmawiałyśmy, po czym - gdzieś o pierwszej w nocy - Sabrina przytuliła mnie na dobranoc, życząc słodkich snów. Następnie oddaliła się, ziewając szeroko.

  Przez parę minut leżałam nieruchomo, wspominając ostatnią godzinę. Starałam się walczyć z sennością, jednak już po chwili ogarnął mnie głęboki sen.

*Zuhano - czyt. zułano

*******************************************

Ba dumm tssssss :D. Jest, jest, nieważne, że o jedenastej w nocy xd. Postarałam się i wykradłam te dwie godzinki na przepisanie rozdziału - jak obiecałam. Mam nadzieję, że nie odbierzecie Sabriny jako wrednej zołzy (którą zresztą po części jest xd), bo jej niemiłe zachowanie względem Nica jest uzasadnione... ale czym?

Tego dowiecie się w kolejnych rozdziałach :D. Także bądźcie wytrwali. 

Trzymajcie się, herosi.

Czytajcie.

Komentujcie.

Obserwujcie.

I czekajcie na dalsze rozdziały! ;).

Dobranoc i kolorowych jednorożców :**

Annabell di Angelo