ROZDZIAŁ II

  Nareszcie nadszedł- długo oczekiwany (przynajmniej przeze mnie) rozdział II ! Dedyk dla wszystkich fanek i fanów Nica. Choć wydaje mi się, że nie ma tu żadnych chłopców. No ale nieważne.

  Miłego czytania!! ;)

 ROZDZIAŁ II

*Oczami Nica*

  – Nico! Wstawaj, chłopie. Pora na śniadanie!

  – Och, odwal się, Leo – wymruczałem w poduszkę i przykryłem się szczelniej kołdrą.

  – Nie, nie odwalę się. Mamy piękny sobotni poranek. Powinieneś wyjść z łóżka i odetchnąć świeżym powietrzem, zjeść śniadanie, a następnie podlać kwiatki w ogródku lub porobić na drutach. Jak prawdziwy mężczyzna! – Leo zrobił minę macho i wypiął pierś.

  – Taa. Czyli mam brać przykład z ciebie? – parsknąłem. W odpowiedzi wystawił mi język.

 – Tak się składa, że ogrodnictwo i robótki ręczne to sztuka, której ty nie ogarniasz umysłem, mój drogi przyjacielu.

   Przewróciłem oczami. Syn Hefajstosa odsłonił okna, a ja zacisnąłem powieki, gdy promienie słoneczne zaświeciły mi w twarz. Zasłoniłem ręką oczy i powoli zwlokłem się z łóżka.

  Po chwili Leo wyszedł, a ja poszedłem się przebrać. Założyłem ciemną koszulkę z napisem ,,NIE" oraz czarne jeansy. Spojrzałem z niesmakiem w lustro. Wyglądałem jak jeden z podziemnych poddanych mojego ojca, i mam tu na myśli oczywiście duchy. Tak. Mój wspaniały tatuś, Hades, bóg śmierci i Pan Podziemia. Ale pomiędzy mną a upiorami była zasadnicza różnica: one były przezroczyste. Ja nie. Jeszcze nie. Miałem jakieś dziwne wrażenie, że każdego dnia robię się coraz bledszy.

  Rozwichrzone po nocy włosy przeczesałem jedynie ręką, a następnie niedbale pościeliłem łóżko i wyszedłem z domku trzynastego. Pobiegłem ścieżką w stronę stołówki, ale gdy byłem w połowie drogi moją uwagę zwróciły krzyki, dochodzące ze znajdujących się niedaleko domków. Zmarszczyłem brwi. Owszem, wrzaski i krzyki bitewne były rzeczą normalną  w Obozie Herosów, lecz te były jakieś inne, jakby przepełnione lękiem. Odwróciłem się i od razu zauważyłem powiększający się tłum wokół domku siódmego, z którego unosił się dym.

  Skierowałem się w tamtą stronę.

***

  Już z daleka poczułem zapach ognia i dymu. Przyspieszyłem kroku i po chwili stanąłem jak wryty, wpatrując się z niedowierzaniem w to, co działo się na placu.

  Ludzie zebrani pod płonącym domkiem Apolla wyglądali jak chmara owadów, ruchliwa i stłoczona w jednym miejscu. Wszyscy machali rękami, wrzeszczeli i popychali się wzajemnie.

  Podbiegłem nieco bliżej do tłumu i spytałem najbliżej stojącej osoby:

  – Hej, co tu się dzieje?

  Moim rozmówcą był Tommy, jedenastoletni syn Apollina, mieszkaniec płonącego domku.

  – Bitwa między nami a dziećmi Aresa. Zaczęło się jakoś piętnaście minut temu. My sypaliśmy wierszami i strzałami, oni... płonącymi włóczniami. I przekleństwami. A oto i efekt – powiedział gorzko i wyciągnął rękę, wskazując walący się dach Siódemki.

  – Nikogo nie ma w środku? – spytałem zaniepokojony.

  – Jest... moja przyszywana siostra, Natalie. Ale ogień szybko się rozprzestrzenia, przewodniczący domków zakazali wchodzenia do środka, ani po Natalie, ani  po swoje rzeczy. Teraz już w ogóle jest za późno – rzekł i pociągnął nosem. – Otworzysz drzwi i bum! Cały dach i ściany się zawalą. Byłoby to nie tylko samobójstwem, ale też morderstwem. Tak mówił Chejron. Możemy mieć tylko nadzieję, że ona sama jakoś stamtąd wyjdzie... – zakończył smutno.

  – Dzięki za informacje, Tom. – Poklepałem go po ramieniu. Przyjrzałem mu się uważnie. – Jesteś pierwszoroczny, zgadza się?

  Skinął głową i przetarł oczy. Spojrzałem na niego ze współczuciem. Z tego co pamiętam, dotarł do obozu jakieś pięć dni temu. Sytuacja, która teraz się zdarzyła, na pewno nie dodawała mu otuchy w obcym miejscu. W jego oczach był widoczny strach.

  – Nie przejmuj się. Na pewno wszystko dobrze się skończy. Zobaczysz – pocieszyłem go.

  Uśmiechnął się do mnie słabo i podszedł nieco bliżej do zbiorowiska. Uznałem, że to nie najgorszy pomysł, toteż poszedłem w jego ślady. Zastanawiałem się, kto mógłby okazać się pomocny w tej sytuacji. Do głowy przyszedł mi mój kumpel, Leo, który był odporny na ogień, ale jak miałby się dostać do środka? A potem jeszcze wynieść poszkodowanego? Nie, to zły pomysł.

  Rozejrzałem się. Piper McLean, córka Afrodyty, usiłowała uspokoić zgromadzonych za pomocą czaromowy, a Percy Jackson próbował ugasić pożar. Nie było to jednak takie proste; jeśli dobrze rozumiałem jego intencje, nie mógł lać zbyt dużo wody naraz, żeby deski nie zrobiły się za ciężkie i nie zburzyć domku (no i nie zabić przy okazji osoby będącej w środku).

  Ponownie obrzuciłem wzrokiem herosów w poszukiwaniu osoby odpowiedniej do uratowania półboga, który znajdował się gdzieś między płomieniami.

  I zdałem sobie sprawę, że tą osobą mogę być ja.

  Potrafię przecież poruszać się cieniem. Może udałoby mi się dotrzeć do ofiary i od razu wrócić na plac, unikając w ten sposób stania się pieczoną kiełbaską.

  Podjąłem decyzję i wkroczyłem w cień.

  Już po chwili poczułem ostrą woń dymu, wdrażającego się w moje nozdrza. Zakaszlałem i zasłoniłem twarz ręką, rozglądając się wokoło. Oczy piekły mnie od gorąca, a włosy na moich ramionach zaczęły się powoli zwęglać. Mimo to ruszyłem w poszukiwaniu półboga.

  Ledwo wkroczyłem do kolejnego pomieszczenia i coś złapało mnie za nogę, ciągnąc do przodu.

  – Uważaj! – usłyszałem jedynie.

  W miejscu, w którym stałem przed chwilą, leżała nowa sterta spalonych desek. Obejrzałem się i zobaczyłem dziewczynę, będącą mniej więcej w moim wieku, z pobladłą twarzą i zamglonym wzrokiem. Jej długi warkocz był lekko nadpalony, a uścisk ręki niepokojąco słaby.

  – Dzięki – wydusiłem, starając się nie wdychać dymu. – Chodź, przyszedłem cię stąd wyciągnąć.

  Kiwnęła tylko głową, po czym spróbowała wstać, ale jej nogi zaczęły się trząść. Upadła z powrotem na swoje miejsce.

  – Pomogę ci – wychrypiałem. Zaczynałem także odczuwać skutki wdychania zatrutego, gorącego powietrza.

  Oparła się o mnie i wspólnymi siłami wstaliśmy. Rozejrzałem się. Musiałem znaleźć jakiś cień, a nie było to takie proste wśród płomieni. Nie przemyślałem tego wcześniej.

  Na szczęście dostrzegłem go jakieś osiem metrów przede mną, na końcu kolejnego pokoju. Ogień dopiero zaczął tam docierać, lecz nie mieliśmy wiele czasu na dojście do niego.

  Ruszyłem do przodu, a dziewczyna poczłapała za mną. Zwiesiła nisko głowę, a ręka, którą mnie obejmowała, zaczęła się zsuwać z moich ramion. Na szczęście w porę ją złapałem, zanim potknęła się o kawałek drewna, będący dawniej czymś w rodzaju nogi od stolika.

  Przytrzymałem ją i zmusiłem do pójścia do przodu. Jeszcze tylko trzy metry, dwa...

  – Aaa!!! – krzyknąłem i odskoczyłem w tył. Ogień bardzo szybko się rozprzestrzeniał. Zdążył już także objąć to pomieszczenie. ,,Szlag", pomyślałem. Na nasze głowy o mało co nie spadł kryształowy żyrandol.

  – Szybko! – krzyknąłem i pociągnąłem dziewczynę do przodu. Przeskoczyłem nad szczątkami kredensu i wtopiłem się w cień.

  Przez chwilę błądziliśmy w ciemnościach, jednak już po chwili wstąpiliśmy w krąg światła. Znaleźliśmy się parę metrów za herosami.

  Pod dziewczyną natychmiast ugięły się nogi, a oczy wywróciły do góry białkami. Przytrzymałem ją w porę, jednak sam także nie czułem się najlepiej.

  – Pomocy! – zawołałem z wysiłkiem. Dziesiątki oczy zwróciły się w moją stronę – jedni patrzyli z niedowierzaniem, inni z nieustającą paniką, niektórzy z powstrzymywanym obrzydzeniem i wstrętem, ewentualnie z otwartą wrogością. Nie byłem jakoś specjalnie lubiany.

  Przybiegły do mnie dwie osoby, Will Solace oraz Sabrina Zuhano, dzieci Apolla. Will był głównym lekarzem w Obozie Herosów. Sabrina była tu zaledwie półtora roku, ale od początku przejawiała wielkie zdolności medyczne i teraz była kimś w rodzaju kapitanki pielęgniarek w szpitalu obozowym, no i zastępczynią swojego brata.

  Spojrzeli na mnie: Will z uśmiechem, od którego dawniej dostawałem gęsiej skórki, lecz teraz czułem jedynie skrępowanie i zażenowanie, a Sabrina z nieprzyjaznym błyskiem w oku.

  – Świetnie, Nico! – pochwalił mnie Will i kucnął przy omdlałej dziewczynie. – Moja siostra była w niezłych tarapatach. Jak zwykle zresztą. Jak to zrobiłeś?

  – Po prostu przeniosłem się cieniem... czekaj. To twoja siostra?

  – No tak. Nie wiedziałeś? – spytał zdziwiony.

  – Nie. – Pokręciłem przecząco głową i opadłem ciężko na ziemię. Poczułem mdłości.

  – Wiesz, że nie musiałeś tego robić. – Córka Apolla wbiła we mnie wzrok. Nie wyglądała na zadowoloną z tego, że uratowałem jej siostrę.

  – Owszem, musiałem. Inaczej by zginęła. Mogłabyś chociaż podziękować – odparłem.

  W odpowiedzi tylko przewróciła oczami i parsknęła.

  – Sabi, nie bądź niemiła – mruknął Will, badając oczy dziewczynie z pożaru.

  Przyjrzałem się jej. Była całkiem ładna. Miała długie kasztanowe włosy i delikatne rysy twarzy. Usta były ładnie zarysowane, a duże brązowe oczy otaczała gęsta sieć czarnych rzęs. Nie miała makijażu, co moim zdaniem tylko podkreślało jej naturalną urodę. Chociaż nie jestem pewien, czy powinienem ją oceniać teraz, gdy  leży nieprzytomna, jest cała osmalona i ma wywrócone białka oczu.

  Will zbadał najpierw swoją siostrę, potem mnie. W tym czasie reszta herosów zdążyła ugasić pożar, doszczętnie zniszczyć budynek i pójść na śniadanie. Happy end!

  – Jesteś praktycznie zdrowy – zaczął Will, – choć podejrzewam, że trochę się podtrułeś. Ale parę łyków nektaru powinno załatwić sprawę. Natty zabierzemy do szpitala – zwrócił się do Sabriny.

  – Ma na imię Natty? – spytałem, a córką Apolla podała mi termos z boskim napojem. Wziąłem parę łyków i mdłości ustały.

  – Tak, Natalie Kennedy – burknęła Sabrina.

  – Jak długo będzie w szpitalu? – zapytałem, ignorując nieprzyjemny ton głosu dziewczyny.

  – To się okaże – westchnął chłopak. 

  Wziął siostrę na ręce, a Sabrina zabrała mi termos, mrucząc coś o odkażaniu. Pożegnaliśmy się, przy czym dziewczyna zrobiła to tak ozięble, że aż odwróciłem wzrok.

  Po paru minutach wstałem i poszedłem do kantyny. Miałem nadzieję, że zdążę jeszcze zjeść spóźnione śniadanie.

*****************************************

Ufffff!! Jezu, mam dość. Pisząc to siedziałam w tak niewygodnej pozycji, że bolą mnie teraz całe plecy, kolana i tyłek. Nie wspominając o palcach.

Dobra, dosyć marudzenia. Mam nadzieję, że rozdział się wam spodobał. Z początku miało to być zupełnie inaczej, ale wyszło tak, i bardzo się z tego cieszę, bo pierwotna wersja jest po prostu do czterech liter.

Dobra, idę się wreszcie wyszykować do spania ^^

Trzymajcie się, hirołsy.

Czytajcie,

komentujcie,

i wybaczcie mi, że dodaję tak późno xd

Xoxo ;*

Annabell di Angelo